Mutluluk da yorar insanı. Pırıl pırıl bir ırmakta yüzüyorsun, mutluluk dediğin bu. Bir kıyıda, bir dönemeçte arada bir ortaya çıkıveren pis bulanık akıntılardan uzaklaşacaksın, güçlü kulaçlar atmam gerek. Sık sık oldu mu da, yoruluyor insan. Timsahlar, suaygırları, agulu yılanlar da var ırmakta. Ne çok düşmanı var mutluluğun…
Sayfa 487Kitabı okuyor
Papatya& Yakamoz [9-13]
Papatya Yakamoz'un yazdıklarından çok etkilenmişti. Bu nasıl sevmek böyle, Yarabbi, diyordu kendi kendine. Normal bir insan hiç böylesine bir yorumlama yapabilir miydi? Hoş, Yakamoz'a bunları yazdıran yegane güç, yegane ilham kendisinin de belirttiği üzere Aşktı. Zaten öyle değil midir, şiirden en çok nefret edenlerimiz bir kere
Ne güzel türküler yakarmış eskiler. Her türkü tek başına bir tarih sanki.
Arap değil, Müslüman değil ama o bir "insan"
Bu adam her gün Tokyo sokaklarında tek başına eylem yapıyor.
"Gazze'deki soykırımı durdurun" pankartı açarak duyarlı insanlara sesleniyor
"Herkesin hayatında bir an var. Bir kriz. İnandığı şeylerin yanlış olduğunu söyleyen bir aksama. Herkesin başına geliyor; tek fark bu bilginin insanı nasıl değiştirdiği. Çoğunluk bilgiyi gömüp orada yokmuş gibi davranıyor. İnsanlar böyle yaşlanıyor işte. Yüzlerini kırıştıran, sırtlarını kamburlaştıran, ağızlarını ve azimlerini büzen şey bu. Bu inkârın ağırlığı. Gerilimi. Bu sadece insanlara özgü bir şey de değil. Herhangi bir varlığın gösterebileceği en büyük cesaret ya da delilik, değişme eylemi.
Önceden bir şeydim. Şimdi başka bir şeyim. Önceden bir canavardım ve şimdi farklı bir canavarım. Ölecek olan ve acıyı hisseden biriyim, ama aynı zamanda yaşayacak, belki bir gün mutluluğu bulacak biri. Çünkü artık mutluluk mümkün benim için. Çünkü mutluluk acının diğer yüzünde."
Sayfa 251Kitabı okudu
İcadını sevdiğim... :)
Olur da sesini duyup aramak istersen diye;
𝙶𝚛𝚊𝚑𝚊𝚖 Bell telefonu icat etti.
Duygularınla tek başına kalma diye;
𝙷𝚘𝚠𝚊𝚛𝚍 𝙰𝚖𝚜𝚝𝚛𝚘𝚗𝚐 radyoyu icat etti.
Olur da acılarını bastırır diye;
söyledi 𝚂𝚎𝚣𝚎𝚗 𝙰𝚔𝚜𝚞 bütün şarkıları.
Bir gün duygularını, acılarını, hatıralarını içinde tutmayıp yazmak istersin diye;
𝙽𝚒𝚌𝚘𝚕𝚊𝚜 𝙲𝚘𝚗𝚝𝚎 kalemi icat etti.
𝙻𝚒𝚍𝚢𝚊𝚕ı𝚕𝚊𝚛 parayı,
𝙼𝚎𝚣𝚘𝚙𝚘𝚝𝚊𝚖𝚢𝚊𝚕ı𝚕𝚊𝚛 birayı,
𝚂𝚖𝚒𝚛𝚗𝚘𝚏𝚏 kurşuna dizilme tehdidine karşı 𝚟𝚘𝚝𝚔𝚊𝚢ı icat etti.
Sonra 𝚜𝚎𝚗...
𝙶𝚒𝚝𝚖𝚎𝚔 diye bir şey icat ettin.
İcadını sevdiğim...
Sonra aklı yıllar öncesine, ona aynaya baktığı her an gözlerinde gördüğü hüznü hatırlatan günlerden birine gitti.
Gün batımına doğru parkta bir salıncakta tek başına sallanıyordu Kumru. Diğer çocukların "Anne bak!" , "Baba sen de gel!" seslerinin eşliğinde bir başınaydı. Annesi onu buraya bırakıp işlerini halletmeye gitmişti ve ne zaman döneceğini bile söylememişti. Ona ne zaman dönüleceğini bilmeye bile hakkı yoktu sanki. Kumru'nun elleri demir zincirlere sımsıkı sarılmış, gözleri uzaktaki aile sahnelerine hüzünle kilitlenmişti. Saatler geçmiş, güneş batmış, hava soğumaya başlamıştı. Parktaki çocuklar ve aileler çoktan gitmiş, yerlerine yenileri gelmiş, sonra onlar da gitmişti...
Akşamın karanlığı parkın sessizliğinin üzerine çöktüğünde kendisini almaya koşarak gelen teyzesini gördüğünde farkına varmıştı bir şeylerin Kumru. Annesi tarafından bu parka bırakılmış ve burada unutulmuştu Kumru.
Öz(Sorgulama + Denetim) = İdeal İnsan
"Keşke bu hayatı birkez daha yaşama şansımız olsaydı" diyenlerin sayısı her geçen gün artıyor. Bu, iyi bir şey. İnsanlar, yaşadıklarını değerlendiriyor ve dolayısıyla özsorgulama gerçekleştiriyorlar demek ki. Fakat özsorgulama tek başına yeterli mi?
Özsorgulama yapmak kıymetli fakat onu değerli kılacak olan bu özsorgulamın bundan sonrasını anlamlı kılan özdönetim'i doğurabilmesi. Yani bu andan sonrasını etkilemesi. İşte bütün mesele bu.
Çocukluğumuz geleceği düşünmek ile geçti; olgunluk çağımız da geçmişten pişman olmakla geçiyor. Dolayısıyla olgunluk çağında yaptığımız tek şey nasihat vermek için gençleri kovalamak olduğunda, özsorgulama değersizleşiyor. Onu kıymetli kılacak olan geçmişteki hatalardan ders alındıktan sonra geleceği inşa etmesidir. Yani harekete geçmesi ve eylemde bulunması. Bu yoksa, özsorgulamanın da ruhu karanlığa taşımaktan başka bir faydası yok.
Hoş bunun da faydalı olup olmadığı tartışılır. Belki insanı, en azından eylemsizliğe ittiği için ve böylece çevreye zararsız hale getireceği için; dolayısıyla çevre açısından faydalıdır denebilir. Ancak asıl fayda çevreyi dönüştürmek, dönüştürürken geliştirmek ve dolayısıyla onu mükemmele taşımaktır.
Mükemmel (Kemal)
KAHRAMAN
Gölgen bir nur işledi güneşe vardığı gün;
Seni gördük sesimiz Hakk'a yalvardığı gün...
Seni gördük mazi dağları sardı ses ses,
Bir Akdeniz dalgası buldu içinde herkes...
Sana çıkar bu yurdun ararsan son yolu da
Kutlu bir Tanrı oldun güzel Anadolu'da...
O kadar eskisin ki şimdi ruhumuzda sen, Bulursun bu sevgide asırları istesen... Arasan bakışında uzun ovalar erir; Dinlersen gönül denen yüce dağlar ses verir,
Bir dünya, bir millete düşman olduğu zaman
Sana büyük hızını verdi nabzındaki kan...
Dört sınırın ucunu getirdin bir araya;
Dört bucak sevgisini topladın Ankara'ya, Sesin, bir tılsım gibi, yurdu dolaştı yer yer, Ve senden öylesine hız aldı ki gönüller
Yüz yılda giden vatan bir ayda geri geldi... Sonra sanki ruhundan kartal sesleri geldi; Sanki yeni bir ışık süzüldü gözlerinden
Ve bir fert, tek başına, bir millet yarattın sen.
Bastığın yer tarihten yer alırmış, yok değil. Bir gününe bir tarih bağışlasak çok değil... Çok değil kanımızın rengini süze süze İsmini dövmelerle işlesek göğsümüze... Böylece gece gündüz görmek için tek seni,
Çok değil gözümüzün içine çizsek seni. İsterse bundan sonra ufuk yansın, gök yansın;
Çünkü sen bu milletin umduğu kahramansın...
Gölgen bir nur işledi güneşe vardığı gün;
Seni gördük sesimiz Hakk'a yalvardığı gün...
Sayfa 624Kitabı okuyor
